De wereld verandert razendsnel en de automotive is daar geen uitzondering op. De Amerikaanse president Donald Trump zegt importheffingen in te voeren van 25% op Europese auto’s - een vertienvoudiging van het huidige tarief. Ter vergelijking: de EU heft momenteel 10% op Amerikaanse auto’s. Trump ziet daarin een oneerlijke situatie en grijpt naar het zwaarste economische wapen: tarieven verhogen.
Met terugwerkende kracht zou je je kunnen afvragen of die ongelijke tarieven überhaupt wel houdbaar waren. Dat soort gedachte-experimenten brengen je al snel in een ‘wat als’-scenario. Want stel dat de EU terugslaat met dezelfde tarieven, onder het mom van ‘gelijke monniken, gelijke kappen’ – wat dan?
Wat zich hier ontvouwt, lijkt op een schaakspel. Wie zet wie onder druk?
De importheffingen zijn een pressiemiddel, maar ook een tweesnijdend zwaard. Als ze doorgezet worden, gaan vooral de Europese autofabrikanten met een flinke afzet in de VS dit voelen. En voor de zakelijke rijder in Nederland? Die impact lijkt wel mee te vallen. Kijk eens rond: je ziet relatief weinig auto’s van Amerikaanse komaf, op Tesla na. Het raakt ‘ons’ in zoverre dat de autokeuze binnen het leasebudget wat afneemt. Maar ja, als de EU reageert, kan het snel escaleren tot een handelsconflict met verregaande economische gevolgen, dat moge duidelijk zijn gezien de laatste berichtgevingen.
En dan is er nog een ander sentiment dat steeds zichtbaarder wordt: het kiezen of juist mijden van auto’s als politiek statement. Steeds meer organisaties worstelen met merken die gelinkt worden aan politieke inmenging. Wat ooit vooral een kwestie van prijs en prestaties was, raakt nu steeds meer het domein van principes.
Toch moeten we de automotive in perspectief plaatsen als het gaat om de rol van drukmiddel. De heffingen zijn slechts een deel van een groter schaakbord. Het gaat niet alleen om de handel in auto’s, maar om machtsposities en strategische deals.
Een treffend voorbeeld? De ‘deal die er niet kwam’ rond Oekraïense grondstoffen, waaronder lithium, die cruciaal zijn voor accu’s en batterijen. Enkele dagen na het afketsen van die deal dient de EU een voorstel in om de CO₂-doelstellingen met betrekking tot duurzame mobiliteit twee jaar in de wachtstand te zetten. Toeval?
Opvallend is ook de onderliggende overeenkomst tussen Trump en de EU. Waar Trump hoog inzet bij onderhandelingen om uiteindelijk ergens in het midden uit te komen, zo wordt gezegd, legt de EU de lat voor duurzaamheidsambities hoog om deze later naar beneden bij te stellen. Een andere aanpak, maar hetzelfde mechanisme.
Kortom: volop voer voor discussie. Bij fleetkennis hebben we geen glazen bol, maar we zitten er bovenop en volgen de ontwikkelingen op de voet.
